چک دارای جنبه کیفری می‌باشد و صدور چک بلامحل تحت شرایطی جرم است. اما سفته یک سند تجاری حقوقی است و عدم پرداخت سفته در سر رسیدش جرم محسوب نمی‌شود.

ناگفته نماند که طرح دعوا در مورد سفته در دادگاه حقوقی نهایتاً منجر به جلب صادر کننده‌ سفته خواهد شد اما حکم جلب صادر شده و بازداشت شدن بدهکار برای او سوء پیشینه کیفری ایجاد نمی‌کند
و برای شخص، پرونده کیفری ایجاد نمی‌شود و آثار چک را ندارد.

پس از جهت وصول و زودتر به نتیجه مطلوب رسیدن چک بهتر از سفته است.

از سوی دیگر برای چک، بدون برگشت زدن، امکان طرح دعوا و مطالبه‌ی مبلغ چک در دادگاه وجود ندارد و حتماً باید در دادخواست مطالبه چک گواهی عدم پرداخت را ضمیمه کرد در صورتی که
در مورد سفته بدون آنکه نیاز به واخواست کردن آن باشد در دادگاه امکان مطالبه وجود دارد.

البته گرفتن گواهی عدم پرداخت چک کار چندان سختی نیست و گرفتن گواهی عدم پرداخت چک رایگان است و بانک جهت صدور این گواهی هزینه‌ای دریافت نمی‌کند اما اعتراض به عدم پرداخت سفته هزینه دارد.

و برای اعتراض به عدم پرداخت آن باید مبلغی پرداخت نمود پس از این جهت هم چک بهتر از سفته می‌باشد.

در مورد ضمانت باید این نکته را مدنظر قرار داد که در مناقصات و مزایدات دولتی همیشه از سفته به عنوان تضمین استفاده می‌کنند حال سوال این است چرا شرکت های دولتی از سفته برای تضمین
استفاده می کنند؟

این موضوع بیان کننده این مطلب است که قانون‌گذار این مجوز را داده است که از سفته علاوه بر سند تجاری بتوان به عنوان تضمین هم بهره گرفت.

اما در مورد چک، قانون‌گذار چنین مجوزی را نداده است چرا که چک همیشه ارزش پول نقد را دارد و وسیله‌ی پرداخت نقدی شناخته شده است.

و مورد تضمین واقع شدنش منوط به زمانی است که بدهی با وعده‌ی پرداخت بوده و باید در وعده‌ی مشخص پرداخت گردد.

به علاوه در صورتیکه سفته برای پرداخت بدهی صادر شود به مبلغ مورد بدهی مالیات نیز تعلق می‌گیرد.

اما چک هرگز مشمول مالیات نشده تنها مبلغی که در روی آن نوشته شده قابل پرداخت است این رقم دارای ارزش مشخص بوده شامل حق تمبر یا مالیات نمی‌شود.
پس از این جهت نیز چک بهتر است.